Cumhuriyet bayramımız kutlu olsun!

Bugün, Türkiye Cumhuriyeti’nin ilânının 102. yılını kutluyoruz.

Cumhuriyete giden yol, Balkan Savaşları sırasında Rumeli’nde uğradığımız soykırım ve akabinde 1. Cihan Harbi’nde dünyanın en güçlü devletlerine karşı imparatorluğumuzun Galiçya’dan Yemen’e kadar olan topraklarımızı savunmak zorunda kalmamızla başladı.

Birinci Cihan Harbi bitti ama bizim emperyalizme karşı var olma savaşımız hiç bitmedi. Düşman bu sefer de son kalemize göz dikmişti. Herkes, sebebini merak etmeden Kurtuluş Savaşı’ndaki süvari birliğinin İzmir’e nasıl yıldırım hızıyla ulaştığıyla övünür. Biz bu yıldırım olup kasırgalar yaratan hâlimizin unutulmuş sebebini tekrar hatırlatalım. Kaçan düşman, halkı camilere doldurup diri diri yakıyordu. Süvari kolordumuzun âdeta bir kasırga gibi İzmir’e at sürüşünün sebebi, düşman yakmadan, kurtarabildiği kadar çok masuma yetişip kurtarabilmekti. Ancak esas işimiz, varımızı yoğumuzu ortaya koyup savaşı bitirdikten sonra başladı. Çünkü yenilgilerimize sebep olan geri kalmışlığımızdı. Bununla savaşımız daha yaman oldu. Yüzlerce yıllık tembelliğimizi, bezmişliğimizi, yılmışlığımızı, ümitsizliğimizi üzerimizden atmamız gerekiyordu.

Türkiye Cumhuriyeti’ni kuranların hayâli, çağı yakalamak ve Türk milletini her bakımdan donatmaktı. Böylelikle son yüzyılında düştüğü zillete bir daha aslâ düşmeyecekti. Bu emelle yola koyuldular ve Türk milletine dair her şeyle sıfırdan sanki millet yeni doğmuşçasına ilgilendiler ve tasarlamaya çalıştılar. Türk milletine bir ivme verdiler. Türkiye öyle bir vatan oldu ki dünyada başı sıkışan bütün Türkler, Türkiye’ye gelmek istedi. Çünkü bütün Türk devletleri yok olsa da işte o son kale Türkiye, ilelebet yaşayacaktı.

Şu son dönemde tıpkı yüzyıl önceki gibi devletin çöktüğü, kurumların dağıldığı, cumhuriyetin nefes alamaz hâle geldiğini iliklerimize kadar hissedebiliyoruz.
Ve tekrarlama gereği duyuyoruz. Cumhuriyetin kurucularının rehberi ve aracı bilimdi. Bilime dayanarak cumhuriyeti bir ulus devleti hâlinde tasarladılar.

Kurulurken kimseyi etnik ve dinî olarak ayırt etmeden herkese Türk dediler. Zîra etnikçilik ve dincilik yüzünden onlarca sene Arabistan çöllerinden Balkan dağlarına kadar sadece ölmüşler ve geri çekilmişlerdi.

Bugün, bu Cumhuriyet, bize onlardan miras kaldı. Rehber edinmemiz gereken bilim, bize yine ulus devletini şart koşuyor ve yine etnikçilikten ve dincilikten uzak kalmamızı söylüyor.
Tıpkı yüz sene önceki gibi, Türk milleti etnik kökeni ve dinî grubu ne olursa olsun cumhuriyetine ve ulus devlet düzenine sahip çıkmalıdır.

Unutulmasın ki Türkiye Türklerindir.
Türkiye Cumhuriyeti’mizin 102. yaşı kutlu olsun. Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarının ruhları şad olsun.
Ne mutlu Türk’üm diyene!