Çıkıp gittiler

ÇIKIP GİTTİLER 

Kendileri göçtü görüntü kaldı

Ebedi âleme akıp gittiler

Hayallerde canlı örüntü kaldı

Bu fani dünyadan çıkıp gittiler

Kor ateş düştüğü yeri yakıyor

Yangının dumanı baştan çıkıyor

Acıyla, hüzünle hayat akıyor

Kalan yürekleri yakıp gittiler

Gidenle gidilmez; devran ters döner

İnsanın içinde bir ışık söner

Zaman baş sağaltır, acılar diner

Peşlerine dua takıp gittiler

Anılar canlanır zihinde kayar

Özlemle karışık sıcaklık duyar

Geçen mevsimleri, yılları sayar

Habersiz, zamansız kalkıp gittiler

Göçenlerin baki yurdu ahiret

Ahrete göçene duyulur hasret

Yüce Allah’tandır rahmet, mağfiret

Sır duvarlarını yıkıp gittiler

Acı yeğinleşir başlar sağalır

Lakin içi derin yoksunluk alır

Ortak yaşanmışlık hatırda kalır

Sonsuzluk yurduna sarkıp gittiler

Bir yanı yıkılıp kalsa da noksan

Her türlü acıya katlanır insan

Acısını tarif edemez lisan

Yüreklere hasret çakıp gittiler

Ahiret yurduna gidip gelinmez

Orda olanların hâli bilinmez

Gönülden hatıra izi silinmez

Her iki âleme bakıp gittiler

Mustafa İMİR, 16 Mart 2024