Gerçeğin ölümü

Devri daim oldu, yalanla hüküm sürenlerin
Gizledi tüm kirleri, zifiri karanlıklar
Kehkeşanlardan yıldız gibi inenlerin
Sığındı gölgesine, kuru kalabalıklar

Bir tel koptu, ahenk ebediyen kesildi
Boynunu büktü sazlar, elinde ozanların
Nice kutlu şiirler sofralara serildi
Ağladı ruhları, destanlar yazanların

Ram oldu bir nemruda, bütün esfel-i safilin
Dedi “diz çökün önümde silinsin tüm günahlar”
Haykırdı cılız bir ses “sen ki Tanrı değilsin!”
“Eğilmem önünde, beklese dipsiz kuyular!”

Bir ışık çaktı tüm gözlerde, belli belirsiz
Bir cesaret kıpırtısı yüreklerde, şuursuz
Bazıları telaşlı, merak etti kimdir bu densiz
Düzen bozulacağından tedirgin ve huzursuz

Derken çınlattı kulakları bir el silah sesi
Faili meçhul derler ama tetikçiyi herkes bilir
Gerçek oracıkta veriyorken son nefesi
Yalancının ateşi şimdi dağı taşı eritir

Yalanın hükmü kesin artık, gerçeği kimse bilmez
Oysa hep hayattaydı, yaşı milyonu aşkın
Düzene uyanlar memnun, gözleri bir şey görmez
Yalnız delilik bahşedilenler üzgün ve şaşkın